Prolog

  Przekraczam próg kampusu z mieszanymi uczuciami. Z jednej strony byłam podekscytowana college'em i życiem związanym z nim, a z drugiej czułam niechęć i niepokój. Naprawdę nie chce zaczynać nowego roku nauki. To jak zaczynać nowy rozdział życia, na który kompletnie nie mam ochoty.
  Przez ostatni rok liceum pracowałam nad zimnym i obojętnym podejściem do życia. Jeżeli mam być szczera, to nieskromnie mówiąc wychodzi mi to zajebiście. Tak jest łatwiej. Zero nowych głębszych znajomości oznacza zero bólu i niemiłych sytuacji.
Jedyne osoby, które mnie obchodzą to Rita i Dylan.
A propo moich przyjaciół, gdzie ich wcięło? Mięliśmy się spotkać przy głównym wejściu. Rozglądam się po dużym terenie. W parku na przeciwko siedzi sporo studentów. Jedni się uczą, drudzy wygłupiają. Wokół wszystkiego chodzi duży tłum ludzi. Trochę mnie to przeraża. Jestem dosyć aspołeczną osobą, więc to nie jest mi na rękę.
 Nagle mój w miarę spokojny humor zostaje naruszony.
To dzieje się tak niespodziewanie i nagle.
Faza pierwsza: Zdezorientowanie
Do moich uszu dociera melodyjny, tak dobrze mi znany śmiech. Wstrzymuję oddech i gorączkowo rozglądam się za właścicielem tego głosu. Moje ciało wypełnia ciepło i zaczynam czuć panikę.
Czy mogło mi się przesłyszeć?
Faza druga: Niedowierzanie
Skanuję wzrokiem cały kampus, aż zatrzymuję go na muskularnym chłopaku. Wygląda jak on, ale ma jaśniejsze i dłuższe włosy. A może to wcale nie on? Mrużę oczy i wlepiam w niego swój wzrok, Idzie z jakąś blondynką i ciemnowłosym chłopakiem. 
To nie może być on.
Prawda?
Faza trzecia: Zniszczenie
Zaciskam usta w wąską linię. Jest coraz bliżej, a ja z każdym jego krokiem mam pewność, że to on. Tylko jakim pieprzonym cudem?
Moje serce przyśpiesza, a ja zaczynam panikować. Nie może mnie zobaczyć. Nie chce tego. Nie chce udawać, że wszystko jest okej. Nie jestem gotowa na bezuczuciowe i obojętne "Co u ciebie słychać?". To tylko utwierdzi mnie w przekonaniu, że rok temu nadszedł istny koniec wszystkiego. Niezaprzeczalny i niszczący całe moje życie. Zanim zdąży mnie zobaczyć odwracam się i szybkim krokiem wchodzę do budynku. Gdy krążę pomiędzy korytarzami i znajduję kąt, w którym mogę w spokoju pomyśleć opieram się o ścianę i wzdycham ciężko.
Nadal nie mogę do końca zrozumieć co się właśnie dzieje. 
Miał być w Brown. Miał być na drugim końcu kraju, a ja miałam już nigdy go nie zobaczyć.
Co robisz w Stanford Justinie Bieberze?

~~~~

Hej! 

Zaczynamy przygodę z drugą częścią historii Sam i Justin'a! Jestem bardzo podekscytowana i mam nadzieję, że wy też :D

Na razie wstawiam prolog, nowy rozdział dodam jakoś kilka dni później :)

Sprawdzam obecność! Każdego kto przeczytał, proszę o komentarz! xx