2. Zburzone mury

|Justin|

Wygląda perfekcyjnie.
To jedyne co w tym momencie przychodzi mi na myśl. Zmieniła się. Pamiętam jej długie, proste włosy, które teraz sięgają jej za ramiona. Obserwuję jak jej twarz rozświetla się w uśmiechu, gdy Dylan coś do niej mówi. Wygląda na szczęśliwą.
- Nigdy nie mówiłeś, że twoja była jest aż tak gorąca. - Harry unosi brwi i skanuje ją wzrokiem.
Kiedy widzę sposób jaki na nią patrzy mam ochotę na niego nakrzyczeć, ale powstrzymuje się.
- Tak - odpowiadam cicho. - Cóż, ja zawsze mam gorące dziewczyny. - Próbuję brzmieć beztrosko i nonszalancko. Najwyraźniej mi to wychodzi, bo ciemnowlosy posyła mi tylko pół uśmiech i znowu na nią patrzy.
Emma odrywa wzrok od książki i patrzy się na dziewczynę, o której rozmawiamy.
- Ona? - pyta. - Chodzi wam o Sam? - Gdy spostrzega nasze pytające spojrzenia wyjaśnia dalej: - Przyjęłam ją do mojego stowarzyszenia. Dzisiaj się wprowadziła - wzrusza ramionami.
- Och - mruczę tylko.
Czyli zawsze jak będę przychodził do Emmy mogę spotkać tam Sam. Zajebiście, dziękuję. 
Patrzę się na Emmę, która posyła mi niepewny wzrok. Jest dwa lata starsza, ale nawet na taką nie wygląda. To jej ostatni rok college'u. Uśmiecham się do niej delikatnie, aby pokazać, że to nic takiego mimo,że myślę inaczej. Gdy Sam znika z mojego pola widzenia wstaje z miejsca.
- Hayden po lewej - mamroczę widząc rudowłosą dziewczynę idącą w naszą stronę. - Ulatniam się - na te słowa Harry wybucha śmiechem.
Pod koniec pierwszego roku przeleciałem ją na imprezie pożegnalnej i od tam tej pory ciągle za mną lata.

Emma prycha.

- Było jej nie robić nadziei i z nią nie spać - przewraca oczami i wraca do czytania.

Wzdycham.

Cóż, może i ma rację, ale pod tym względem się nie zmieniłem i jeżeli widzę okazję, to z niej korzystam. Jestem tylko facetem. 

  Wychodzę z kampusu i wsiadam do swojego samochodu. 

Kiedy pół roku temu przenosiłem się do Stanford, gdzieś w głębi miałem nadzieję, że właśnie teraz spotkam tutaj Sam. Chciałem ją zobaczyć, chciałem wiedzieć jak wygląda, albo chociaż co u niej słychać... Ale teraz kiedy ona w końcu tutaj jest, a ja pogodziłem się z tym jak niemiło mnie wychujała nie jestem wcale taki tego pewny. Siadam za kierownicą i opieram ręce na kierownicy.

Od czasu tego pieprzonego dnia kiedy zobaczyłem ją z Chris'em minęło tyle czasu i chyba nawet zdążyłem się z tym pogodzić. Ruszyłem dalej i z jakiegoś powodu nie chce jej tutaj. 

Nie chce jej znowu w moim życiu.

|Sam|

  Wieczorem w głównym salonie odbywa się spotkanie zapoznawcze. Jest nas tutaj ponad trzydzieści. Już zdążyłam poznać Tessę, Marry i Olivię. Są w porządku i do tego mają pokój na przeciwko mojego i Tracy.

  Gdy wybija dwudziesta druga w piżamie siedzę w pokoju i gadam ze swoją współlokatorką. 

- Zawsze chciałam pojechać do San Diego, ale nigdy nie miałam okazji - mówi, gdy zaczynamy temat mojego miejsca zamieszkania.

Wzruszam ramionami.

- Ty chcesz tam pojechać, a ja za wszelką cenę marzyłam, żeby się stamtąd wyrwać - przyznaję cicho.

Krótkowłosa posyła mi delikatny uśmiech. Wstaje z łóżka i wyjmuje coś ze średniej wielkości pudełeczka. Otwiera okno przy moim łóżku i rozwija zawinięty papierek.

Będziesz miała coś przeciwko jak sobie zapalę? - pyta. Oczywiście w zawiniątku była marihuana.

Chichoczę i nachylam się otwierając, od teraz już swoją szafkę nocną. Wyciągam pudełeczko, które bardzo przypomina to trzymane w jej dłoniach.

- Nie krępuj się - odpowiadam, a ona posyła mi rozbawiony wzrok. 

Mimo, że kiedyś krzyczałam na Justin'a jak palił teraz sama to robię. Nie jestem uzależniona, ale kiedy jestem zła, smutna, lub zdenerwowana, to naprawdę pomaga uspokoić emocje. Czasami lubię tak po prostu to stłumić i nie czuć nic. 

- Coś mi się wydaje, że się polubimy Samantho. - Z ust Tracy wypływa perlisty śmiech. 

Po chwili odwraca się twarzą do okna.

***

 Tym razem odmówiłam palenia skręta. Najzwyczajniej w świecie nie mialam teraz na to ochoty. 

  Wychodzę z naszego pokoju, aby zjeść coś na kolację, a później  zajrzeć do Rity, która ma pokój piętro wyżej. W holu mijam kilka dziewczyn, których imiona już dawno wyleciały mi z głowy. Wchodzę do kuchni zrobionej z jasnego, ciepłego drewna. Pomieszczenie jest sporej wielkości, ale meble zajmują wystarczająco dużo miejsca, aby na takie nie wyglądało. Płytki wyglądają jak coś w rodzaju szachownicy, co bardzo mi się podoba, a na samym środku znajduję się wyspa ze zlewem i wysokimi krzesłami przy niej. Na jednym z nich siedzi jasnowłosa dziewczyna. Gdy słyszy kroki odwraca się twarzą do mnie i dopiero teraz rozpoznaję w niej Emmę. Bez słowa podchodzę do lodówki i wyjmuję z niej sok pomarańczowy. Rezygnuje z robienia sobie kolacji. Z jakiegoś powodu czuję się nieswojo przy tej dziewczynie. Wlewam go do szklanki cały czas czując na sobie wzrok blondynki.

- To ty jesteś tą byłą dziewczyną Justin'a, prawda? - Jej głos wdziera się w moją głowę tak niespodziewanie, że szklanka, którą trzymam oma nie wyślizguje mi się z rąk.

Spoglądam na nią zaskoczona jej bezpośrednim pytaniem. Dziewczyna wygląda tak jakby to co powiedziała wcale nie było niestosowne.

- Uh... - wydaje z siebie dziwny dźwięk. - Tak... To chyba ja - mamroczę siląc się na odpowiedni ton. 

- Więc pewnie kiedyś ci o mnie opowiadał, co? - pyta, a ja marszczę brwi. 

Czemu miałby mi o niej opowiadać?

- Nie przypominam sobie...

Dziewczyna unosi brwi i uśmiecha się. Nie potrafię zdecydować, czy ten uśmiech jest bardziej ironiczny, czy może bije z niego kpina.m

- Emma? - Jej słowa brzmią raczej jak pytanie. - Dziewczyna Jake'a? - 

Powoli jej słowa zaczynają brzmieć sensownie, gdy przetworzę je w głowie kilka razy. Gdy dziewczyna widzi moją zdziwioną minę zaczyna cicho chichotać i jakby nigdy nic wychodzi z kuchni zostawiając mnie samą z moimi myślami. 

Moje usta nieznacznie się uchylają, a z moich płuc wydobywa się ciche westchnięcie. 

Jak mogłam tego nie skojarzyć. 

Niebieskooka blondynka, kumpluje się z Justin'em, kilka lat starsza...

I to imię.

Emma.

FlashBack

- Pamiętasz... Pamiętasz jak opowiadałeś mi o dziewczynie Jake'a? - pytam niepewnie.

Nie chce wracać do tych rozmów, ale muszę wiedzieć. Justin wygląda na zaskoczonego moim pytaniem.

- Chodzi o Emmę? - upewnia się, a ja przytakuje głową. 

Emma.

- Jeszcze wcześniej powiedziałeś mi, że tylko raz byłeś zakochany. Chodziło o nią? 

To nic wielkiego, ale chce wiedzieć kim ona jest i przede wszystkim - jaka była.

Zamyślony wpatruje się w swoje ręce, gdy w końcu z jego ust wydobywa się ciche potwierdzenie.

- Tak, chodziło o nią.

Zaciskam usta w cienką linię. 

- Nie kochałem jej - szepcze.
TheEndFlashBack

|Justin|

Wychodzę ze swojego pokoju i kieruję się do wyjścia. Fartem udało mi się zdobyć własny pokój i na szczęście nie muszę go dzielić z żadnym innym frajerem. 

 Na dole, w salonie chłopaki siedzą i oglądają mecz. Zawsze się do nich przyłączam, ale tym razem nie mam na to ochoty. Dylan robi coś w kuchni, ale gdy mnie zauważa od razu do mnie zagaduje.

- Jak żyjesz przyjacielu? - pyta z uśmiechem.

Odwzajemniam go i powolnym krokiem do niego podchodzę, w między czasie zarzucając sobie kurtkę moro na lewe ramię.

Od czasu kiedy zobaczyłem Sam na terenie kampusu, męczy mnie jedno pytanie.

- Jakoś daję radę - odpowiadam ogólnikowo. - A ty jak się trzymasz?

Chłopak wzrusza ramionami.

- Dobrze, tak myślę... Myślałem, że będzie gorzej, ale jak widać nie jest tak źle.

- Najlepiej i tak ma Liam - wtrącam, a jego twarz automatyczne się rozświetla.

- O tak! - odpowiada i śmieje się cicho. - Nasza gwiazda jeździ po świecie, śpiewa i pławi się w bogactwie - cmoka w powietrzu.

Kręcę rozbawiony głową.

- Nadal nie mogę uwierzyć, że jego zespół odniósł taki sukces - mówię, a ciemnowłosy energicznie przytakuje głową.

Wzdycham i nastaje między nami chwilowa cisza. Biję się z myślami i nie wiem czy powinienem go o to pytać.

- Słuchaj... - zaczynam niepewnie. - Co tutaj robi Sam? - pytam szybko zanim stracę odwagę.

Dylan wygląda na zaskoczonego, że pierwszy i to dobrowolnie podjąłem temat mojej byłej dziewczyny.

- Oh... Miała być w Yale, ale jakoś tydzień przed wyjazdem dostała informacje, że Stanford ma dla niej miejsce - wyjaśnia cicho. - Więc przyjechała.

Przytakuje w zamyśleniu głową. 

Gdyby tam ta pieprzona noc nie skończyła się tak jak się skończyła, pewnie bylibyśmy tutaj razem, to znaczy jako para i...

Pierdolenie.

Oblizuję usta i nakładam na siebie kurtkę.Nie była to kurtka z grubego materiału, bo w Stanford najzwyczajniej w świecie nigdy nie ma poniżej dziewiętnastu lub dwudziestu stopni.

- Wychodzisz? - pyta Dylan i uśmiecha się cwanie. 

Nic nie mówię, tylko posyłam mu taki sam uśmiech.

|Sam|

Pół nocy przewracam się z boku na bok nie mogąc zasnąć. Niedługo zaczynam pierwsze zajęcia i zapewne rano będę wyglądać jak potwór. 

Wzdycham. 

W tle słyszę stłumiony i spokojny oddech Tracy. Światło księżyca przebija się przez nieszczelne zasłonki, a ja wstaję z łóżka i siadam na jego krawędzi.

Mogłam pójść do Yale. 

Byłabym daleko od wszystkich znajomych... Justin'a. I wszyscy byliby szczęśliwi.

W jedwabnej, pudrowej koszuli do połowy ud wychodzę z pokoju. Skoro i tak nie mogę spać, to równie dobrze będzie znaleźć sobie jakieś inne zajęcie. Zamykam delikatnie drzwi od swojego pokoju i w tym samym momencie słyszę jak ktoś otwiera inne. Chyba od pokoju Emmy. Rozglądam się, a z pokoju obok wychodzi ciemna postać. Najwyraźniej też zależy jej na zachowaniu ciszy, bo ostrożnie zamyka za sobą drzwi. Gdy odwraca się do wyjścia dopiero wtedy mnie zauważa.

Justin.

Przystaje w pół kroku jakby zastanawiał się co powinien teraz zrobić. Jedyne światło to to z małej, stylowej lampy w rogu korytarza, Oświetla mu delikatnie twarz, podkreślając rysy jego twarzy. 

Moje serce przyśpiesza, a ja sama zamieram. Próbuję zapanować nad drżeniem rąk, które pojawia się, gdy tylko zatapiam się w jego czekoladowych tęczówkach. 

Cholera.

Wdech i wydech.

Pamiętaj jak się oddycha Sam.

W tej jednej chwili mam ochotę się rozpłakać i błagać go o wybaczenie, w tej jednej chwili marzę o tym, żeby wszystko było jak dawniej. Chce żeby on był znowu mój, a ja chce być jego.

Czuję łzy zbierające się pod powiekami. 

Jasnowłosy oblizuje usta jakby się nad czymś zastanawiał. Zaciska ręce w pięści i wzdycha cicho opuszczając wzrok.

Kiedy robi krok do przodu i omija mnie, traktując jak powietrze, czuję się tak jakby ktoś wylał na mnie kubeł zimnej wody. Słyszę jego kroki na schodach i chwilę później trzask zamykanych drzwi. Mimowolnie opieram się o ścianę i zsuwam się po niej bez sił. Chowam twarz w dłonie i zaczynam cicho szlochać. Nie mogę pozwolić sobie na zbyt dużo łez, ale to jest trudniejsze niż się wydaje. Tą dwuminutową chwilą zburzył mur obojętności, który budowałam wokół siebie przez cały rok.

Pojawił się i tak po prostu go zniszczył. 

***

Większość z Was, 

pewnie nie tak wyobrażała sobie ich

 pierwsze spotkanie po lata, ale... :D

Ładnie mi skomentowaliście, 

więc macie rozdział trochę wcześniej! :*

Jeżeli pod tym rozdziałem też tak ładnie mi skomentujecie, 

to rozdział trzeci dodam nawet w poniedziałek.